Sual: Bir dost, (Hiçbir şey kendiliğinden olamayacağı için Allah’a inanıyorum, fakat dinlere, peygamberlere, kitaplara, ahirete inanmıyorum) diyor. Bu şekilde düşünen Allah’a inanmış sayılır mı?
CEVAP
O, kesinlikle Allah’a inanmıyor. Nasreddin Hocanın, (Doğduğuna inanıyorsun da, öldüğüne niye inanmıyorsun) söylediği benzer biçimde, (Ben öğrenciyim; fakat öğretmene, derse, imtihana inanmam) denir mi? Talebe ise, öğretmene, derse inanması gerekir. (Ben kanuna inanırım; fakat savcıya, mahkemeye inanmam) denir mi? Ortada bir kanun var ise, bunu hazırlayanlar var, onları tatbik eden mahkeme var anlama gelir. Samimi olarak Allahü tealaya inanıyorsa, normal olarak onun buyruk ve yasaklarına da inanması gerekir.

İstisnalar hariç, tüm fen adamları, bu kâinatın kendiliğinden var olmadığını, bir yaratıcısının bulunduğunu ittifakla bildirmişlerdir. Fen ne kadar ilerlerse ilerlesin, insanoğlu, bir karıncayı, bir kuşu, bir arpa tanesini yaratamaz. Akıllı ve bilgili bir kimse, kâinata bakınca, oldukca intizamlı yaratıldığını görür. Bunun kendiliğinden olmadığını anlamış olur. Bir insan bir alet, bir makine yapınca bunun iyi mi ve nerelerde kullanılacağına dair bir prospektüsünü [tarifesini] de yanına koyar. Gene de anlaşılması zor ise, kullanmasını öğretecek kurslar açar. Bir makine yanlış kullanılırsa elden çıkar. Her şeyin yaratıcısı olan Cenab-ı Tanrı da, insan denilen bu çok önemli makineyi yaratıp başıboş bırakmamıştır. Bir âyet-i kerime meali şöyledir:
(Sizi boş yere yarattığımızı mı sandınız?) [Müminun 115]

İnsan denilen makinenin de, bir kullanma tarifesi vardır. Bu da Allahü tealanın, peygamberleri vasıtasıyla gönderilmiş olduğu kitaplardır. Son Peygamber olan Muhammed aleyhisselama gönderilen kitabı ise Kur’an-ı kerimdir. Kur’an-ı kerim oldukca veciz olduğundan, Peygamber efendimiz bunu hadis-i şerifleri ile açıklamıştır. (Allaha inanıyorum) diyenin, onun gönderilmiş olduğu kitaplara, peygamberlere de inanması gerekir.

Ortada bir yaratı var ise, bu eseri normal olarak gerçekleştiren biri vardır. Bu eserin iyi mi kullanılacağını normal olarak bildirmiştir. Öldükten sonrasında başına gelecekleri düşünmeyene, kendisini sonsuz tehlikeye atana akıllı denebilir mi? Kur’an-ı kerimin oldukca yerinde, (Düşünmüyor musunuz?) diye uyarma edilmektedir. Hadis-i şeriflerde de buyuruluyor ki:
(Aklı olmayanın dini de yoktur.) [Tirmizi]

(Akıllı kimse, Allah’a ve Peygamberine inanan ve ibadetlerini yapandır.) [İ. Muhber]

(Aklı olan kimse inanç eder.) [Beyheki]

Şu halde ben Allah’a inanıyorum diyen akıllı kimsenin, kitaplara ve peygamberlere de inanç etmesi ve ibadetlerini yapması, haramlardan kaçması gerekir. İmanın altı şartından birine bile inanmayan inanç sahibi olması imkansız. Ben yalnız Allah’a inanıyorum demesi kendini aldatmaktan başka şey değildir.

Tanrı’a inanıyormuş
Sual: Deistlerden değişik olarak, dine, peygambere inanan ve Tanrı’ya inancının oldukca güçlü bulunduğunu söyleyen, fakat hiçbir ibadeti yapmayan, hiçbir haramdan sakınmayan bir kimsenin (Tanrı’ya inanıyorum) demesi doğru olabilir mi?
CEVAP
O, gene deist gibidir, Tanrı’a değil, hayâlindeki bir ilaha, robot benzer biçimde bir varlığa inanılmış olduğu anlaşılıyor. Robot değil de, her şeye gücü yeten, emrine uymayanları şiddetli şekilde cezalandıracak olan bir Tanrı’a inansaydı, gereği her neyse onu yapardı.

1- Akıllı bir kimse, yanan bir ateşe kendini atar mı? Ateşin kati olarak yaktığına inanılmış olduğu için kendini ateşe atmaz. Tanrı’ın, inanmayanı, emrini dinlemeyenleri ateşe atacağını bilen de, Tanrı’a inanıp emrine uyar.

2- Fikir param parça olacağını bilen kimse, kendini uçaktan aşağı atar mı? Atarsa ya aklı yoktur yada uçaktan düşenin öleceğine inanmıyor anlama gelir. Ölünce dirilmeye, suçluların Cehenneme gideceğine kati inanan kimse, iyi mi o şekilde asla inanmayan benzer biçimde rahatça gezebilir, haramı helâli iyi mi düşünmez? İmanı olsa, haramdan korkar.

3- Zehir içenin öleceğini kati bilen kimse, zehri gazoz benzer biçimde içer mi? İçerse, zehrin etki ettiğine inanmıyordur.

Bunun benzer biçimde sayısız örnek vardır. Bir şeyin büyük zararını bilen onu iyi mi yapar? Bu imansızlıktan kaynaklanmaz mı? (Tanrıya inancım oldukca güçlü) söylediği hâlde, hiçbir emrini yapmayan, yasak etmiş olduğu hiçbir şeyden kaçmayan kimse, iyi mi mümin olabilir?

Hâşâ Tanrı blöf yapmaz!
Sual: Bir kimse, Tanrı’ın varlığına inanıp da, imanın öteki şartlarına, doğrusu meleklere, peygamberlere, kitaplara, Kıyamete ve Tanrı’ın sıfatlarına inanmasa, (Tanrı âcizdir, insan benzer biçimde varlıktır, O her şeyi bilmez, gökte oturur, istirahat eder) dese niye kâfir oluyor? Ben de bu şekilde inanıyor, Tanrı’ı inkâr etmiyorum, niye kâfir olayım? Acaba Tanrı, (Şunları meydana getiren kâfir olur) diyerek blöf mü yapıyor?
CEVAP
Bir ateist benzer biçimde, bu şekilde şey sormak yanlıştır. Hâşâ Allahü teâlâ için (Blöf mü yapıyor?) denmez. Blöf, karşısındaki kişiyi yanıltarak yada yıldırarak bir işten caydırmak için söylenen mesnetsiz söz yada takınılan aldatıcı tavır anlama gelir. Allahü teâlâ için bu şekilde çirkin söz söyleyen, derhal tevbe etmelidir.

Allahü teâlâ, imanın şartlarını bildiriyor. Resulü de bunu açıklıyor. Bir kimse, (Melek yok, Aden ve Cehennem yok) dese, Allahü teâlâyı yalanlamış, Ona inanmamış olur. O, her ne kadar (Tanrı vardır) dese de, hayâlindeki bir robota inanmış, kâmil sıfatları olan Allahü teâlâyı kabul etmemiş olur.

(Tanrı vardır, fakat her şeye gücü yetmez, her şeyi bilmez) demek sövgü olur. (Ben Tanrı’ı inkâr etmedim) demesinin önemi olmaz. Şeytan da Tanrı’ı inkâr etmemişti. Fakat bir emre karşı geldiği için, lanetlenip sonsuz cehennemlik oldu. Bunun benzer biçimde, küfre düşürücü söz söyleyip, (Ben Tanrı’ı inkâr etmiyorum) demek oldukca yanlıştır.

Sual: Bazıları, tüm ömürlerini Allah’ın varlığını kanıtlama etmekle geçirmekte, (Aslolan maksat inanç olduğuna nazaran, Allah’ın varlığını kanıtlama ile uğraşmak, ibadetle, fıkıh bilimsel ile meşgul olmaktan daha iyidir) diyerek, daima, bitkilerin, insan ve hayvanların anatomisini incelemek suretiyle imanı kuvvetlendirmek icap ettiğini söylüyorlar. Allah’a inanan insan için sürekli bunlarla meşgul olmak uygun mudur?
CEVAP
Asla uygun değildir. Allah’a inanan kimsenin, Allah’ın sıfatlarını da bilmesi gerekir. Bilmezse yada yanlış bilirse, Allah’a inanmış sayılmaz. Allahü teâlâya sıfatları ile inanan kimsenin, kendisine ihtiyaç duyulan yakarma bilgilerini öğrenmesi farz olur. Fıkhı bırakıp da, Allah’ın varlığını kanıtlama ile uğraşması fazlaca yanlıştır.

Fıkıh bilimsel ise, nakli esas alan doğru bir ilmihâl kitabından öğrenilir. Bir Müslümanın, imanını ehl-i sünnet itikadına nazaran düzelttikten sonrasında, imanın gereği olan amellerini ilmihâle uygun yapması gerekir. Ek olarak imanını tehlikeye düşürecek iş ve sözlerden de uzak durmalıdır. Bu sebeple inanç ne kadar kıymetli ise, zıddı olan sövgü de o denli kötüdür.

İman bilgilerini özetleyen kelam ilmini akıl ve nakil ile kanıtlama edecek ve sapıklara, dinsizlere anlatacak kadar okumak farz-ı ayn olup, bundan fazlasını öğrenmek sadece din âlimlerine gerekir. Başkalarına caiz değildir. Başkaları bu ilimle meşgul olursa, bâtıl yollara kayar, zındık olur.

İslam âlimleri buyuruyor ki:
İlmi kelam ile uğraşıp sapıtmak yanında, büyük günah işlemek hafifçe kalır. Ehl-i sünnet itikadını iyi öğrenmeden ilkin, bilimsel kelam ile uğraşmanın ziyanı bilinseydi, kelam bilimsel ile uğraşmaktan, aslandan kaçar benzer biçimde kaçınılırdı. (İmam-ı Şafii)

Kelam bilimsel ile uğraşan hep kuşku içindedir. (İmam-ı Ahmed)

Resulullah, Fıkhı teşvik etti. Kelamı men etti. (Hadika)

Fıkhı öğrenmek her Müslümana farz-ı ayndır. (İbni Âbidin)

Tasavvuf yardımıyla inanç sağlamlaşır, kuşku getiren tesirlerle sarsılmaz. Akıl ile, kanıt ve kanıtlama ile kuvvetlendirilen inanç bu şekilde sağlam olmaz. (İmam-ı Rabbani)

İman bilgilerini, ihtiyaçtan fazla öğrenmek caiz değildir, bid’atlerin yayılmasına sebep olur. (Hindiyye)

Bir kimse, Allah’a, ahiret gününe inansa, Peygamberlerden bir tek birine inanmasa kâfir olur. Bu sebeple Allahü teâlâ, kendisine inanmaktan başka, tüm peygamberlere inanmak icap ettiğini bildirmiştir. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Onlar, sana ve senden ilkin gönderilen kitaplara ve peygamberlere ve ahiret gününe inanç ederler.) [Bekara 4]

Amentü’deki 6 esastan birini inkâr eden kâfir olur. Bir tek Allah var demek kâfi değildir. Gayrimüslimlerden de Allah var diyenler çoktur. Mümin olmaları için tüm Peygamberlere inanmaları gerekir. Yahudiler ve Hristiyanlar, Muhammed aleyhisselama inanmadıkları için kâfir oldular. Bir Müslüman da, Amentü’de bildirilen 6 esastan birini, örnek olarak kaderi inkâr etse, kâfir olur, tüm iyi amelleri yok olur. İman esasları, Allahü teâlânın kati emridir, eğer olmazsa olmazlardandır. Samimi olanlar, şu demek oluyor ki akıl, ilim, insaf sahipleri için, Allahü teâlânın emrini, şu demek oluyor ki inanç esaslarını kabul etmekten daha makul, bir şey yoktur. Aksi, şeytanın, cahilliğin, inadın insanı kâfirliğe götürmüş olduğu bâtıl bir yoldur.

Bir tek Allah var demek
Sual: Bir tek Allah’ın varlığını kanıtlama etmeye çalışan insanoğlu ve kitaplar var. Kimileri bu kitaplardan başka kitap okumuyor. Bir tek Allah vardır demek ve Allah’ın varlığını bilmek Müslüman olmak için kafi midir?
CEVAP
Birçok gayrimüslim, kâinata bakarak bunun bir yaratıcısı bulunduğunu rahatça anlayabiliyor, Allah vardır diyebiliyor. Bu şekilde demekle Müslüman olması imkansız. Müslüman olmak için Amentü’de bildirilen altı esasa inanmak şarttır. Birini bile kabul etmeyen Müslüman olması imkansız. Hep Allah’ın varlığını kanıtlama eden kitaplar okumak, hikmeti bilinmeyen bazı şeylerle karşılaşınca, bir kuşku hâsıl olmasına sebep olur. Bu da insanı küfre götürür. Bu işlerle uğraşan yazarlar, (İslam düşüncesi, tanrısal bilinç, Allah’ın görüşü) benzer biçimde sövgü sözleri söylemekten çekinmezler, bundan dolayı bunlar, akaid ve fıkıh bilmezler. Küfre düşmeleri fazlaca kolay olur. Bu şekilde kitapları okuyan da, hangi sözlerle küfre düşüleceğini bilmez. Onun için fıkıh ve akaid bilgisini de öğrenmek şarttır.

Allah’a inanan, itikadını Ehl-i sünnete nazaran düzelttikten sonrasında, fıkhı iyi bilmelidir. Bilmezse ibadetlerini yanlış yapar, ibadetleri boşa gitmekle kalmaz, bid’at işler. Yanlışları ve bid’atleri onu küfre kadar sürükleyebilir.

Doğru Müslüman olmak için tasavvuf ilmini, terbiye bilgilerini öğrenmek de şarttır. Fıkıh ilminden habersiz, terbiye ilmini bilmeyen kimse, itikadı da Ehl-i sünnete uygun değilse, sabahtan akşama kadar, Allah vardır, birdir diye bağırsa, 99 delille Allah’ın varlığını ispata kalksa, asla kıymeti olmaz.

İbni Sakka adlı bir âlim, Allah’ın varlığını akılla ispata kalkardı. Akla fazlaca ehemmiyet verirdi. Allah’ın varlığını, birliğini 99 kanıt ile kanıtlama ederdi. Zaman içinde aklının almadığı mevzular da çıktı, şüpheleri arttı, bocalamaya başladı. Nizamiyye Medresesi’nde vaaz eden Yusuf-i Hemedani hazretlerine bir şey sordu. O da (Otur, senin sözünden sövgü kokusu geliyor) buyurdu. İstanbul’a elçi olarak gidince, Hristiyan oldu. Hristiyan olduktan sonrasında da, 100 kanıt ile Allah’ın 3 bulunduğunu ispata kalkıştı. (F. Hadisiyye)

Günümüzde Allah’ın varlığını çeşitli delillerle ispata kalkanlar, İbni Sakka’dan farksızdır. Hristiyanlığı hak din biliyorlar. Papazları takva sahibi görüyorlar. Müslüman olmayan takva sahibi olur mu asla? Ehl-i kitabın hepsi kâfirdir. Bir âyet-i kerime meali şöyledir:
(Ehl-i kitab [Yahudi ve Hristiyan] yada müşrik olan tüm kâfirler, Cehennemde sonsuz bırakılırlar.) [Beyyine 6]