Oruç, ikinci fecirden başlayarak güneşin batışına kadar yemekten, içmekten cinsel ilişkiden nefsi kesmek, demektir.

Oruç kelimesinin Arabçası, siyam ve savm’dır ki, nefsi tutmak ve engellemek manasınadır. “Siyam” sözü, Savm’ın çoğulu olarak da kullanılır. Din deyiminde “Müftırat” (oruç bozucu) denilen şeylerden nefsi gerçekten veya hükmen yasaklamak bir imsak (oruç tutmak)tır. Yanılarak ve unutarak bir şey yeyip içildiği takdirde hükmen imsak bulunmuş olacağından oruç bozulmuş olmaz.

İmsak sözünün karşıtı “İftar“dır. Şöyle ki: Hiç oruç tutmamak bir iftar olduğu gibi, güneşin batışından sonra orucu açmak da bir iftardır. Oruçlu iken orucu bozacak bir şeyin yapılması da bir iftardır. İftar eden kimseye “Muftır” denildiği gibi, orucu bozan şeylerden her birine de “Muftır” denilir. Bunun çoğulu “Muftırat”dır.

Ramazan– Şerif ayına Şehr-i Siyam (Oruç ayı) denir. Ramazan bayramına da, imsaka son verileceği için İd-i Fıtır (İftar Bayramı) denilir. Bayram anlamına gelen İd’in çoğulu, A’yad’dır.

Ramazan orucu, Peygamberin hicretinden bir buçuk sene sonra Şaban ayının onuncu günü farz kılınmıştır. Bunun farziyeti kitab, sünnet ve icma ile sabittir. “Oruç size farz kılındı, ” (Bakara: 183) ayet-i kerimesi bunu emretmektedir.