İnsanı günahlara sevk eden şeytan ve nefis olmak üzere iki büyük düşmanın olduğunu söylemiştik. Şeytan, insanın bir kısım davranışlarına göre insanla kolayca irtibat kurabilen harici bir kuvvettir. Şeytanın insan üzerinde tesiri vardır ve onunla münasebet kurar. Allah Resulü bu durumu “Şeytan insanda, kanın dolaştığı gibi cereyan eder.” İfadesiyle anlatmaktadır. Şeytan insanın kalbine girer, onun içinde pek çok vesvese meydana getirerek insanın manevi dünyasının merkezi olan kalbi ifsat eder. Dalayışıyla şeytanın ağına düşmemek için günahla ve şeytanla münasebet kuracak havaya girmemelidir. Kişi zaman zaman tefekkür etmeli, kendisini fiili bir operasyondan geçirmelidir. “ Beni insan olarak yaratıp bu dünyaya gönderen kim? Dünyaya niçin gönderildim benden ne isteniyor? Kulluk görevlerimi yerine getirebiliyor muyum? Vs.” gibi sorular sormalı ve iç mukayesesini etmeli. İnsan sürekli Allah’ın salih kullarıyla beraber olmak ve onlarla oturup kalkmaktır. Şerir insanlarla beraberliğin insan ruhuna her zaman menfi tesirleri olur. Hadisi şerifte, “Kömürcünün ya da körükçünün yanında oturana körüğün kokusu, attarın yanında oturana da misk kokusu siner.” Buyrulmaktadır. İnsan kötü insanlarla otura-kalka, kendi fıtratından başka ikinci fıtrat kazanır. Bu insan artık şeytanın oyuncağı haline gelmiştir. Hayırlardan rahatsız olur ve şerleri kabul eder.